Нараджэнне ў цемры пад абстрэлам: як працуюць украінскія лякарні падчас вайны
Сапраўдны цуд у поўнай цемры. У Дняпры падчас татальнага блэкаўту на свет з’явілася немаўля. Нарадзіўся здаровы хлопчык, вагою тры кілаграмы 600 грамаў.
Гэта адбылося падчас ракетных удараў Расеі і поўнага адключэння электрычнасці. Дактарам нават давялося падсвечваць ліхтарыкамі ў аперацыйнай, каб не нашкодзіць парадзісе ды дзіцяці. Наш карэспандэнт паразмаўляў з персаналам і шчаслівымі бацькамі перад выпіскаю.
«Доўгачаканае дзіця, мы планавалі яго вельмі доўга», – кажа Аксана Саладоўнік, дрыготкімі рукамі трымаючы маленькі скрутак, цяпер гэта самае каштоўнае ў ейным жыцці.
Разам з мужам яны чакалі першынца Назара сем даўгіх гадоў, даведаліся пра цяжарнасць акурат у першыя дні поўнамаштабнай вайны, а нараджаць давялося ў адзін з самых складаных момантаў – Расея выпусціла па тэрыторыі Украіны больш за 70 ракетаў, пазбавіла электрычнасці ўсю вобласць. А Аксану ў гэтыя хвіліны забралі са схваткамі ў радзільную залу. Жанчына ўзгадвае: больш за ўсё перажывала за дзіця.
«Трохі баялася, але дактары добрыя ў нас, спадзявалася… Я ведала, што ўсё будзе добра!», – кажа Аксана Саладоўнік.
Роды таксама пайшлі не паводле плану – дзіця абвілося пупавінай, і лекары пачалі экстрана рабіць кесарава сячэнне. Аксана памятае, як у вочы непрыемна біла святло ад пражэктараў:
«Дактары, як малеча зʼявілася на свет, яны мяне зашылі. Напэўна, ужо і ліхтарыкамі дасвечвалі, бо святла зусім не было. На вуліцы ўжо зусім цёмна было».
Бацька дзіцяці, Юрый Саладоўнік, у той дзень быў за сотню кіламетраў ад радзільні ды не мог звязацца з жонкаю.
«Тэлефон не працаваў, інтэрнэту не было. І вось як даведацца, што там адбываецца ў гэты момант? Перажываў вельмі», – кажа Юрый.
Медперсанал радзільні гэты дзень згадвае ўжо з усмешкай. Кажуць – вытрымалі ўсе выпрабаванні. Але першых секундаў – калі ўвесь шпіталь апынуўся ў цемры – ніколі не забудуць.
«І тут абрываецца сувязь, вылучаецца святло, выключаюцца ўсе нашыя гаджэты, кампʼютары, няма вады – і поўны Армагедон. Поўны інфармацыйны вакуум. Мы нічога не ведаем, што там адбываецца. Што разбамбілі, што не разбамбілі, куды ляцяць ракеты…», – узгадвае загадчыца радзільнага аддзялення Кацярына.
Як выжыць без святла, у гэтай радзільні цяпер ведаюць дакладна. Медперсанал дзеяў зладжана, як гадзіннік. Нехта падключыў магутны генератар і разеткі экстранага энергазабеспячэння. Хтосьці падрыхтаваў запас чыстай вады. У радзільнай зале, дзе ўжо на аперацыйным стале ляжала парадзіха, ўключыліся акумулятарныя лямпы і магутныя ліхтары.
«Цягам пяці хвілінаў мы ўжо ўсе супакоіліся і працягвалі рабіць сваю працу. Нават калі б у нас былі вельмі складаныя пацыенты – мы б іх не згубілі», – перакананая загадчыца аддзялення.
Цяпер матуля з маленькім Назарам ужо рыхтуюцца да выпіскі, лекары ацэньваюць іхны стан як здавальняльны. Малеча есць за траіх і добра спіць. А бацькі цалкам перакананыя: дзіця, народжанае падчас ракетных удараў і ў поўнай цемры, абавязкова прынясе ў гэты свет сілу і святло.
Яўген Педашэнка, «Белсат»
